نقش میانجی کیفیت گزاشگری مالی در رابطه بین قابلیت مقایسه صورت‌های مالی و نگهداشت وجه نقد

هدف: هدف این پژوهش، بررسی ارتباط قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد و نقش میانجی کیفیت گزاشگری مالی، بر رابطه قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد در شرکت‎های پذیرفته‎شده در بورس اوراق بهادار تهران است. روش: با استفاده از داده‎های 110 شرکت‎ پذیرفته‎شده در بورس اوراق بهادار تهران، در دوره زمانی 1390 تا 1395، آزمون فرضیه‎ها با استفاده از مدل‎های رگرسیون چندگانه و آزمون سوبل صورت گرفته است. یافته‌ها: افزایش قابلیت مقایسه صورت‎های مالی به‎طور چشمگیری نگهداشت وجه نقد شرکت‎ها را کاهش می‎دهد. از سوی دیگر، کیفیت گزاشگری مالی (با دو شاخص اقلام تعهدی اختیاری و کیفیت افشا) میانجی رابطه بین قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد نیست. نتایج به سنجه‎های جایگزین قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد حساس نیستند و این نتایج با مقیاس‎های جایگزین نیز تأیید می‎شوند. افزون بر این، نتایج آزمون‌های اضافه نشان داد که اعتبار تجاری در رابطه بین قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد، نقش میانجی ایفا نمی‎کند. نتیجه‌گیری: سرمایه‎گذاران و اعتباردهندگان در تصمیم‎گیری‎های اقتصادی خود بر صورت‎های مالی شرکت‎ها اتکا می‎کنند، بنابراین شایسته است نهادهای استانداردگذار و ناظر و همچنین ارکان راهبری شرکت‎ها، اهمیت ویژه‎ای برای قابلیت مقایسه اطلاعات مالی قائل شوند. به‎دلیل مشکلات نمایندگی و همچنین عدم تقارن اطلاعاتی اندک، به‎علت تمرکز مالکیت بسیار در اکثر شرکت‌های پذیرفته‎شده در بورس اوراق بهادار تهران و همچنین سهولت دسترسی به تأمین مالی از طریق بانک‌ها برای شرکت‌ها، کیفیت گزارشگری مالی بالا تأثیری بر عدم تقارن اطلاعاتی و سیستم تأمین مالی شرکت‌ها نداشته و در رابطه بین قابلیت مقایسه و نگهداشت وجه نقد، نقش میانجی ندارد.